Çok da alışık olmadığımız durumlarda, hayatın bize oynadığı oyunları algılayamama problemleri çekiyoruz. Hatta bizzat şahit oluyoruz... Oysa ki nasıl hayallerimiz vardı, hayatın peşi sıra uçup giden...
Birçok yanlışımız var, kendimizi abartmak konusunda. Hırslarımız var en çok. Olmazsa olmaz. Siz hiç hırsları olmayan insan tanıdınız mı? Belki bir tane istisna... Her şeye bulaşan hırslarımız, artık hayatımıza da ortak olma yolunda.
Resmen ruhlarımıza enjekte oldu hırslarımız. Neredeyse her birimiz hissiz, lakayt ve boşvermişliğin beden bulmuş, somut birer örneğiyiz. Bunların sebebi de hırslarımızın ışığında yürümemizden. Oysa ki arınabilir insan bu kötü yoldaştan. Daha barışçıl, daha insani değerlere sahip yaşayabilir. Bu zehirden kurtulabiliriz...
Hayatta neyden korkup "aman!" demişseniz, onu yaşıyorsunuz belkide şuan. Kendinizi kandırıyorsunuz belki. Nereden mi biliyorum? Arada bende kendimi kandırıyorum... Peki neden, neden bir insan bunu kendine yapar ki? Başka insanlara daha iyi, güzel ve mutlu görünmek için mi? Neden mutsuzluğumuzu, mutluluğumuz kadar rahat paylaşamayız, kandırırız kendimi? Hepsi güçlü görünmek için mi? "Aman biz yıkılmadık ayaktayız" görünümleri. En iyi işlerdeyiz, en iyi evdeyiz, en iyi araba bizim, en iyi çocuk, eş benim vs..., evet dünyanın en iyileri sizin olsun, bazı insanlarda basit hayatlarında mutlular, hırslarında derinlere gömülmeyenler.
İyisiniz iyi, gözlerinizin ışığı sönmüş ama yine de sizler rol yapın. Sandığımızdan da iyi görünün.
Nerede olduğumuzu biliyor muyuz?
Neredeyiz biz?
Gökyüzüne çok yakınız, her an bulutlara dokunacak gibi.
Her an yere düşecek kadar da toprağa yakın.
Kimsenin ulaşamayacağı kadar uzak.
Her an herkesin görebileceği kadar da yakın.
Yolun sonunu görebilecek kadar cesur.
İleriye gidemeyecek kadar da esiriz benliğimize, hırslarımıza.
Kararlarımızı sorgulayacak kadar dürüst.
Kendimizi kandıracak kadar da yalancı.
Yıldızlar kadar uzak bir yerdeyiz.
Baş kaldırabilecek kadar cesur.
Başımızı kaldıramayacak kadar da esiriz...
Önce kendine dürüst ol...
0 yorum