Korku yerine umudu yeşert içinde, dedi güneş.
Ama sen gittiğinde gene kış gelecek. Ben yine solacağım, yalnız kalacağım dedi minik papatya.
Korkma ben hep seninle olacağım. Sen yeter ki köklerini umutla sal toprağa, dedi güneş.
Sımsıkı tutundu papatyacık, umutla bekledi her sene açacağı, güneşin altında ışıl ışıl parıldayacağı o günü. Ve her seferinde söz verdiği gibi geldi güneş. Umut oldu.
Bir mevsim geldiğinde uçsuz bucaksız tüm toprağa yayılmış gördü minik papatyasını, hepsi sarı sarı ona sevinçle bakıyor, gülücüklerle karşılıyordu. Yeryüzünde milyonlarca güneş açmış, umut dolmuştu.
Umut vermek ve umut etmek işte böyle bir şey. Ya harap olur solar gidersin, ya da içinde milyonlarca çiçek açar... Çiçek açtıkça da tüm çiçeklerin umudun rengine bürünür. Bu ister güneş olsun, ister masmavi gökyüzü...
Ve biz sonunda ona benzeriz.
Umudu olduğunuz toprağa doğun, tutun ellerinden ve hiç bırakmayın.
""
Hoşgeldin!
""
0 yorum