Her gün ki rutinim aslında onlar. Yapmaktan asla sıkılmayacağım. En keyif aldıklarım. Şuanda olduğu gibi masada bilgisayarımda bu yazıyı yazıyor oluşum, bir yanımda kitabımın ve mis kokulu kahvemin oluşu... Güneş bile aheste aheste vuruyor üzerimize.
Muhabbetinden keyif aldığım insanlarla iki lafın belini bükerken de içtiğim kahvenin tadına doyamam ancak yanımda kimse olmasa da kahve keyfim benim vazgeçilmezimdir. İlla birini beklemem, birine ihtiyaç duymam keyif kahvemi ya da keyif çayımı içmek için.
Okuduğum kitabın sayfalarında o dünyalara dalıp gitmek ya da kulağımdaki müziğin ritmi ile hayallere uçup gitmek, ne büyük mutluluktur benim için. İşte neredeyse tüm ömrüm böyle geçti diyebilirim. Ben ve hobilerim.
Arkadaşlarımla birlikte kalabalık ortamları sevsem de bazen böyle kendim ile kalmak bana başka bir huzur verir.
Peki siz hiç hayattan uzaklaşıp, kendinizi soyutlamak istemez misiniz? Bunu yapmak için herhangi birine kızmanız, küsmeniz ya da kırgın olmanıza gerek yok. Hatta ve hatta birilerini sevmemekle hiç alakası yok. Bazen uzak kalmak kendi kendine demlenmek istemez mi hiç insan? Ve belki özlenmek ya da biraz özlemek için...
Bazı zamanlar sohbetlere ara vermek istiyorum, daha da büyük bir enerji ile geri dönebilmek için. Zaman zaman kendime bakmak istiyorum. İçime dönmek, benliğimde kendim ile hayatımda yaşanan her şeyi düşünmek, olmuşsa hatalarımı görmek ve mutluluklarıma daha sıkı sarılmak için.
Bazen bu kendime dönüşlerim etrafımdaki insanları gözlemlemem içinde bana olanak sağlıyor. Bir taşla iki kuş vurmak bu olsa gerek, hem kendimi hem çevremi gözlemliyorum.
Verdiğim bu molalar, başlama düdüğü çaldığında beni inanılmaz bir enerji ile yeniden hayata başlatıyor. Bu sebeple yalnızlık hakkımı her daim kullanmak isterim. En azından bir gün, haftada bir gün kendim ile kalabilmek beni daha dinç, daha huzurlu biri yapar. Sizce de öyle değil mi? Her insanın kendi ile baş başa kalmaya ihtiyacı yok mudur? Hiç yorulmuyor musunuz bunca tantana arasında kalmaktan?
Her zaman yalnız kalın, herkesten uzaklaşın da demiyorum. Hayat tüm sevdiklerimiz bizimle birlikte oldukça güzel. Ama bazen bu güzellikleri tüketmemek, hatta daha da perçinlemek adına bazen kendimize ihtiyaç duyabiliriz. Sevdiklerimizin kapısını daha güzel çalabilmek, yeni cümleler kurabilmek, daha keyifli kahkahalar atabilmek, hem bıkmamak, hem de bıktırmamak için, daha iyi dost, daha iyi arkadaş olabilmek için hayatta küçük molalar iyi gelir. Benim anlatmak istediğim bu aslında.
Yalnızlıkta bir ihtiyaç aslında. Çünkü bu yenilenmektir bir noktada.
Bir süre yalnız yürüyüşler yapmak, yalnız kahve içmek, yalnız sinemaya gitmek... Kısa süreliğine de olsa kendinize dönmek iyi değil mi? Denemeye değmez mi?
0 yorum